Getuigenis Denise

Van huis uit ben ik totaal niet Christelijk opgevoed. Er werd stevig gevloekt, flink gespot met alles wat met het geloof te maken had of er was een flinke afkeer. Ik vroeg me wel eens af wie of wat ‘God’ nou is en voelde wel een nieuwschierigheid. Per toeval kwam ik op een Christelijke school terecht, daar hoorde ik wel wat verhalen uit de bijbel. Ik begreep er echter niets van en heb buiten de kruiziging van Jezus niets onthouden. Op de middelbare school kabbelde dit verder.

Ik heb mijn kindertijd als erg moeilijk ervaren. Er was agressie, geestelijke mishandeling, intimidatie en veel ziekte in mijn directe omgeving. Als gevolg van dit alles trok ik me terug en werd ik ook op school gepest. Ik heb me het grootste gedeelte van mijn jeugd heel erg eenzaam gevoeld en werd bijna altijd overal afgewezen. Dit ging heel diep zitten en ik begon ook echt te geloven dat ik een uitzondering was. Niet gewild, ongewenst, altijd overal te veel en niet sociaal. Een ‘niemand’.

Aan het einde van mijn tijd op de middelbare school besloot ik aan de andere kant van Nederland te gaan studeren, zodat ik opnieuw kon beginnen. Ik ben naar Amsterdam verhuist en ging alles kopieren wat ik andere, gelukkig en geslaagd uitziende mensen zag doen. Ik kreeg ineens een enorme hoeveelheid vrienden, had veel feestjes doordeweeks en in het weekend, kende alles en iedereen, experimenteerde met vanalles, haalde ondertussen in 1x mijn p voor mijn studie, ging naar veel festivals en had ook een ‘geslaagd’ leven.

Maar eigenlijk niet echt… want ‘s nachts kwamen de herinneringen van vroeger terug in mijn dromen, overdag kon ik me steeds minder (of eigenlijk niet meer) concentreren. Daarnaast had ik last van herbelevingen, was ik extreem angstig en kreeg ik spontane huilbuien. Ik besloot tijdelijk te stoppen met mijn studie en hulp te zoeken om alles te verwerken, zodat ik alsnog weer door kon. Het heeft goed geholpen, ik ben er best een flink eind mee gekomen. Maar niet helemaal, want ‘s nachts gingen de dromen over vroeger door en mijn angsten bleven bestaan. Ik moest er maar mee leren leven en leerde hoe ik hiermee om moest gaan.

Ik had me eigenlijk al bij de situatie neergelegd, namelijk dat dit nou eenmaal mijn ‘kwaliteit’ van leven was, toen ik door twee evangelisten werd aangesproken. Toen ze mij over Jezus vertelden, werd ik weer herinnert aan die nieuwschierigheid van vroeger. Toen ik ineens een Christelijke huisgenoot kreeg die precies naar de kerk van die twee evangelisten ging, besloot ik dan toch maar eens mee te gaan. Ik heb al vrij vroeg aangegeven dat wanneer God ‘echt’ blijkt te zijn, ik Hem wil leren kennen en best voor Hem wil gaan leven. Maar ook gevraagd aan Hem om het me dan echt, maar dan ook echt heel erg duidelijk te laten zien. Want ik moet van ver komen en echt heel erg veel van waar ik de afgelopen jaren op gebouwd heb gaan opgeven, ook ben ik heel vaak teleurgesteld.

Toen ik daar in die gemeente in de Alfacursus zat, vertelde iemand haar getuigenis. Ze vertelde hoe ze in één klap was bevrijd van haar extreme angsten. Ik vond het tof voor haar maar werd tegelijk heel boos. Ik dacht ‘als het al echt waar is wat ze zegt is dat enkel voor andere mensen, niet voor mij want ik ben altijd die ene uitzondering’. Kennelijk waren dus ook deze gevoelens nooit helemaal verdwenen. Na deze gedachte leek het alsof er een onzichtbare vinger door mijn borstkas ging en mijn hart aanraakte. Ik wist niet wat me overkwam, had zin om te flippen van schrik maar deed dat niet. Een paar minuten later was de bijenkomst voorbij en ik liep de gang op. Daar gebeurde iets, waarvan ik normaal extreem angstig zou worden. Mijn huisgenoot wist dit en stond klaar om mij met mijn bui op te vangen, maar er gebeurde niets. Ik was zo rustig en kalm… dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik herinnerde me wat er tijdens die bijeenkomst was gebeurd en vroeg me af of dat soms een soort aanraking was geweest ofzo. Ik besloot toen om mijn oordeel even te parkeren en ‘echt’ te gaan onderzoeken.

Ook kreeg ik een andere keer enorme buikpijn tijdens een dienst. Een broer en zus van de gemeente boden aan om voor me te bidden, na de eerste twee woorden van haar gebed vloeide de pijn ineens uit mijn buik weg en heb ik geen last meer gehad. Ik vond dit echt heel bemoedigend en besloot een tijd later eens naar een dienst in mijn gemeente te gaan die echt gericht was op genezing. Ik vroeg aan God of hij mij wilde genezen van de rest van mijn angsten. Die avond is in 1 klap mijn angst voor het donker verdwenen. Sinds die nacht sliep ik voor het eerst in meer dan 20 jaar zonder nachtlampje en dat doe ik nu nog steeds. Mijn kwaliteit slapen is ook echt heel erg verbeterd.

Maar ondanks alles twijfelde ik nog… iemand vroeg (heel vriendelijk) voor de zoveelste keer wanneer ik me zou laten dopen en dat was de druppel. Ik ben boos de kerk uit gerend. Toen ik onderweg naar huis bijna thuis was, ging ik in mijn gedachten bidden. Ik bood mijn excuses aan naar God, want ik had al veel van Hem gekregen wat niemand anders mij kon bieden. Maar ik vroeg om toch nog 1 teken, recht in mijn gezicht, zodat zelfs ik met al mijn geredeneer en logica er niet omheen kon. Dan zou ik me laten dopen en echt de boel radicaal gaan omgooien. Toen ik klaar was en mij omdraaide, stonden er ineens twee jongens, eentje was Christen en hij had vanacht gedroomd hier een meid te ontmoeten voor een belangrijk gesprek. We hebben lang gepraat en zijn samen naar huis gelopen. Toen besloot ik me te laten dopen.

Mijn familie en vrienden zijn na wat tegengespartel  komen kijken. Ze vonden het bijzonder en ik zat volgens hun ‘als dat het dan is, wel goed’. Daarna veranderde veel, veel vrienden ben ik kwijtgeraakt maar ik heb er nog meer vrienden die kwalitatief gezien veel beter zijn voor terug gekregen. Het kan me eigenlijk niet zo veel meer schelen. Ook de angsten die ik nog op andere gebieden had zijn 1 voor 1 na gebed van me afgevallen. Mijn nachtelijke herbelevingen via dromen zijn na mijn doop verdwenen. Heel af en toe (eens in de paar maanden) droom ik nog wel eens iets naars, maar ik merk dat het me niet meer kan raken.

Als dit het dan is, als dit is wie God is, dan wil ik daar ook wel bij zijn. Het is fijn om te weten dat Hij jou niet afwijst, geduld met je heeft, van je houdt en je vormt zoals Hij dat graag ziet. Mijn familie ziet ook het verschil bij mij en beginnen ook meer en meer interesse te tonen. Soms mag ik met ze bidden, ook gaat er wel eens iemand mee naar de gemeente.

Nadat ik tot geloof kwam, heb ik me veel afgevraagd wat God mij nou zou willen laten doen in Zijn koningkrijk. Toen kreeg ik in een vrij korte periode via verschillende kanten profetieen over dat ik met meisjes van tussen de 12-18 zou gaan werken, om een vriendin voor ze te zijn. Iemand waar ze bij terecht kunnen, iemand met veel ervaring op leuke en minder leuke gebieden. In het begin moest ik er een beetje aan wennen, maar ik merk nu meer en meer dat ik echt gezegend wordt wanneer ik hierin uitstap. Dus vandaar dat ik besloten heb om bij de stichting te helpen, als sister in Christ =).

Wil je meer? Neem dan gerust contact op!